ედიშერ ყიფიანის ხსოვნას

ირგვლივ გარტყია ოთხი კედელი,
ოთხი უენო და მკაცრი მცველი,
ჩვენი უმწეო ცრემლებით სველი
და შენი ყველა გზის ჩამკეტველი.

ძლივსღა განათებს მზე ფერმიხდილი,
მარტო ხარ, როგორც მინდორში ზვინი,
და მთვრალი შენი პურით და ღვინით -
შენს ამბავს ნელა ყვება სიკვდილი.

არ ჩქარობს შენი ბოლო ძმობილი,
არ ჩქარობს, რადგან თვითონაც იცის,
რომ უკვე ჩვენი კაცია ისიც,
შენს ჭრელ პერანგში გამოწყობილი.