0 0 1688
სარკე გარდაცვილილი მეგობრის ოთახში
გელა გაბუნიას ხსოვნას
იმ დღესაც ჩუმად იდგა კედელი
და ჩრდილიც ჩუმად იწვა კარებთან
და სარკე,როგორც ზედამხედველი,
ჩემს სიმარტოვეს უთვალთვალებდა.
გაქვავებული წყაროა სარკე:
ვერ ზიდა გული და აღარ უცემს
ვერ გაარკვია და აღარ არკვევს
ჩარჩოში როგორ აღმოჩდა უცებ.
და უკვე თავის ბედს შეჩვეული,
ყველა ჩაფერფლილ და მოქმედ ვულკანს
ყველა ჩაფერფლილ და მოქმედ სხეულს
დაუფიქრებლად აბრუნებს უკან.
იმ დღესაც....მაგრამ რა დროს სარკეა,
მე სიტყვა განგებ გადამაქ მხოლოდ,
რომ აბრეშუმის ჭიის პარკივით
არ გასკეს გულიც,ბოლოს და ბოლოს
არ ავიწყდება გულს არაფერი,
თანაბრად ახსოვს კარგიც და ცუდიც:
როგორც იდუმალ ცაში აფრენის;
ისე მიწაზე დაშვების წუთი....
