კვლავ მასხდებიან მკერდზე მერცხლები
კვლავ მასხდებიან მკერდზე მერცხლები, კვლავ მერგო ზეცის ლურჯი ნაჭერი – სევდის გადია, სიზმრის შემცვლელი, ფიქრის გამჩენი და გადამრჩენი. მაგრამ კვლავ მმართებს, რაც კი მემართა მტრისა და მოყვრის, საქმის და სიტყვის. რაც თვალს დააკლდა – სულს შეემატა, სხვა არაფერი შეცვლილა თითქმის. და კვლავ ბზინავენ წითლად ვარდები, სიკვდილ-სიცოცხლის ღრიალებს ბუკი… და შენც ჩემს გულში კვლავ იბადები, ვით ხმა – დუმილში და ბნელში – შუქი.