მე ისევ ახალ ეტლში შევები

მე ისევ ახალ ეტლში შევები,
არა და, უკვე ახლოა ჟამი
მონანიების და მიტევების,
ანუ შავი დღის და თეთრი ღამის.

მე კი – კვლავ ახალ ეტლში შებმული –
დავქრივარ გზებზე, როგორც დავქროდი.
გულსაც წანწალი სურს ძველებურად,
ათასჯერ დამწვარს, დაღრღნილს, დაკოდილს…

მაგრამ სულ სხვაა ამ ქროლვის ყადრი,
სულ სხვას გულისხმობს ამ ქროლვით დაღლაც:
თუ შეუცნობელს ველტვოდი ადრე,
შეცნობილისკენ გავრბივარ ახლა.

და თავს ვიტყუებ, რომ ძველებურად
გრძელდება გრძნობაც, სურვილიც, ფიქრიც…
და არარსებულ ეტლში შებმული
არარსებული ქვეყნისკენ მივქრი.