ვენეცია. გასვლა.

მტრედების გუნდი, სან მარკოდან აფრენილი,
უკვე აღარ ჩანს.
გარს უვლის გემი ხიდების ქალაქს,
არხების ქალაქს,
სევდიანი გონდოლების ჩუმი მიმოსვლით
გადაღლილ ქალაქს,
სადაც შენ არ ხარ.
და მერე რა, რომ ასე მიყვარს ხმაური ტალღის,
ქუჩები ვიწრო,
ტანმაღალი ღვინის ჭიქიდან ნაპირისკენ გახედვა ჩუმად,
და მერე რა, რომ მეღიმება ძალიან ხშირად,
როცა უძველეს ქვაფენილზე
ისე ფრთხილად დავაბიჯებ,
თითქოს მურანოს მინა იყოს ეს ქვაფენილიც _
აქ ვერ დავრჩები,
შენ აქ არ ხარ.
და მერე რა, რომ გზები თუ არა,
ყველა არხი, ყველა მდინარე აქეთ მოდის და
თოლიებსაც აღარ ყოფნით უკვე ჰაერი
ნახშიროჟანგის უსაშველოდ მომატებისგან,
და ისე უყვართ ეს ქალაქი ადამიანებს,
რომ ჰგონია ყველას თავისი
და არხებში თევზებიც კი გაწყვიტა ჭუჭყმა.
მერე რა, რომ ზურგჩანთებზე ამხედრებული მთელი მსოფლიო
აქეთ მოილტვის,
მე სხვა სახლი მაქვს,
სხვაგან მყავხარ
და ამიტომაც სხვა მისამართი აწერია ჩემოდანს ჩემსას _
აქ ვერ დავრჩები.
ზემოთ, გემბანზე, არაყს სვამენ სხვა ქართველები,
იატაკზე სძინავთ არაბებს,
და ჩვეული, ლაღი ხმაურით,
ყავით სავსე, თეთრი ფინჯნებით
მაგიდებთან სხედან ბერძნები.
და ზანგები, ჭრელი ჩანთებით,
ერთი ჰოლიდან სხვა ჰოლისკენ იპარებიან _
ასეთია ცხოვრება მაშინ,
როცა არ გყოფნის სამშობლოს წყალი
და მალულად სხვის წყლებში ცურავ.
გავცდით შუქურას
და გაშლილ ზღვას ვიპყრობთ თანდათან.
მე იქ არ დავრჩი,
იქ საკუთარ სახეზე მეტად ნიღბები უყვართ.
იქ შენ არა ხარ,
შენ სხვაგან ხარ.
ჩემს ბილეთს კი, საბოლოო მიმართულებად,
დაბეჭდვის დღიდან აწერია შენი სახელი.