წერილი თბილისიდან

გათენდა წვიმით. მე გითხარი: ექვსია დილის.
შენ არაფერი მიპასუხე. ცა იყო მკრთალი.
მას შემდეგ, ჩემი ნერვებივით დაჭიმულ თბილისს,
შენი გზებისკენ ეჭვიანად უჭირავს თვალი.
შენ ვერც კი ამჩნევ, ფერადია მაისში ნისლიც,
თურმე რამდენი დრო გასულა შენი ნახვიდან,
ვწევარ და თითო ამოსუნთქვას ნაწყვეტად ვისვრი.
მინდოდა, მეთქვა: რა იქნება, არსად წახვიდე.
მინდოდა, მეთქვა: რა იქნება, შენს ხმას და ღიმილს
წვიმიან დილით მიტოვებდე აქვე, ბალიშთან,
ხელში ჩამადნეს შენი კანი _ უძრავი ცვილი,
ანდა ერთ დღესაც, სულ უბრალოდ, არსად გამიშვა.
მე ვკეცავ შენს გზებს, ისე, როგორც ფერად ფარდაგებს,
გულდაგულ ვახვევ, როგორც ჩემს წილ, კუთვნილ სამყაროს,
და მერე ძუნწი მდიდარივით სხვენში ვალაგებ,
დამჩემდა შიში _ ვინმემ ხელი არ მიაკაროს.
გათენდა წვიმით. გეუბნები: ექვსია დილის,
და მომლოდინე თვალებს შორის ღამე ჩაიწვა,
და ისე, როგორც ჭირვეული, მტირალა ჩვილი,
ჩემს და შენს შორის უბოდიშოდ წევს დედამიწა.