შელოცვა ეჭვით ავადმყოფთათვის

ისინი არიან ბევრნი,
ისინი არიან სხვადასხვანაირები,
ისინი არიან მაღლები და ლამაზები,
ასეა _ ძირითადად, მაღლები და ლამაზები,
არაფერი ისე არ ალამაზებს მათ,
როგორც ჩემივე დიდთვალებიანი ფანტაზია,
როგორც ჩემივე ფუღუროიანი შიში.
ისინი არიან ქერები და შავგვრემანები,
ისინი არიან ყველგან,
ისინი ყოველდღე სხვადასხვა ფერის პომადით გამოდიან სახლიდან
და ქვედაბოლოებს დაუნდობლად ამოკლებენ,
მაშინ, როცა მე დღემდე ვერ მისწავლია პომადის წასმა
და სარკეში შეშფოთებული ვაკვირდები საკუთარ ფეხებს.
არადა, ისინი ბევრნი არიან _                             
ვერ გავუმკლავდები.
 
შუა ცეცხლთან, სამფეხა სკამზე ზის ჩემი დიდი ბებია,
ნახშირს თლის და ტყვიას ადუღებს _
თვალმა იცის ასეთი ავადმყოფობა,
უნდა მომაშოროს.
მე არასოდეს მინახავს იგი,
თუმცა მჯერა, რომ დედაჩემის გამოხედვა აქვს
და დეიდაჩემის ხელები.
ჩემს წარმოდგენაში ის ყოველთვის თოთხმეტი წლისაა
და მიტკლის თეთრი პერანგი აცვია,
როგორც მაშინ,
როცა ქმრის მაყრიონი მიადგა მის სახლს
და მან ყველაზე მოკლე გზა იპოვა შუაღამის ტყისკენ.
ჯამს ატრიალებს ჩემი დიდი ბებია,
ტყვიით იხატება ფიგურები,
გოგოების,
შენი გოგოების,
ყველას სახელის ჩამოთვლა შემიძლია,
ყველას ამბის მოყოლა შემიძლია,
ეჭვი და ბრაზი უფრო მეტია ჩემს სხეულში, ვიდრე წყალი.
ის კი, თოთხმეტი წლის გოგო,
ტყეში გაქცეულს შეუძლებლის დანახვა რომ ასწავლეს ხეებმა,
მეუბნება:
შენ არც კი იცი, როგორია ასე ცხოვრება _
გყავდეს სხვებისთვის საოცნებო ქმარი,
ქალები შურით გიყურებდნენ,
შენ კი იყო ერთადერთი, რომელსაც საკუთარი თავის არ შურს.
და მაინც, გკლავდეს ის უსაშველო ფიქრი,
რომ ნადირობა ყოველთვის არ ნიშნავს ნადირობას,
რომ შინ დაბრუნება მისთვის არაა ამბის საუკეთესო დასასრული.
ასეთ დროს ისღა დაგრჩენია,
სახლიდან გასვლისას ამოირჩიო ერთი წერტილი,
თვალი გაუსწორო და გვერდზე არ გაიხედო,
თითქოს არ არსებობენ ისინი,
ჭიშკრებიდან რომ გიყურებენ,
კოპლიანი თავსაფრების იქიდან რომ გიყურებენ,
როგორც გამარჯვებულ მონადირეს,
ისე რომ გიყურებენ.
უბრალოდ, ადექი და მხედველობის მიღმა დატოვე ისინი.
 
მათ შეუძლიათ, მიიღონ სხვადასხვა სახე,
მეგობრების, ნაცნობების, თანამშრომლების,
მათი სახელები ყველაზე სტანდარტულია,
ერთი შეხედვით მეჩვენება,
რომ მათ ყოველთვის აცვიათ ჩემზე კარგად
და ჩემზე მეტ დროს ატარებენ სილამაზის სალონებში,
ეს ყველაფერი ძალიან ჰგავს ციებ-ცხელებას,
თითქოს ხანგრძლივი ხეტიალისას შემეყარა დაავადება,
თითქოს შენში მოგზაურობისას გზა ვეღარ ვიპოვე
და ამ გოგოებით დასახლებულ ჯუნგლებში აღმოვჩნდი.
აქ სიკვდილი ყველაზე ძნელია.
 
ეზოს განაპირა მხარეს, ბეღლის ჩრდილში ზის ბებიაჩემი,
ჩემი კაფანდარა ბებია,
სიმინდს ფშვნის,
კალთაში მწვანე ლობიო უყრია,
გოგრის ყვავილები უყვავიან ზურგსუკან.
მან სხვანაირი შელოცვა იცის, ჩუმი და ტკბილი,
ის იშვიათად უყურებს მთვარეს,
უფრო ხშირად _ ჩემს დახეულ ჯინსს არ აშორებს თვალს
და მსაყვედურობს,
რომ ქალი ქალს უნდა ჰგავდეს.
სიმინდის მარცვლებით ითვლის ჩემი სიცოცხლის წლებს ბებიაჩემი,
მე კი გოგრის ყვავილებს ვუყურებ.
მეუბნება:
შენ არც კი იცი, რა რთულია,
იყო სხვისი ქმრის ცოლი,
იდგე საკურთხეველთან და ფიქრობდე,
რომ ყოველთვის მეორე იქნები,
იმასაც ხვდებოდე,
რომ გარდაცვლილს აუცილებლად დაგმარხავენ ქმრისგან მარჯვნივ,
რადგან მარცხენა მხარე უკვე დაკავებულია.
თანაც დუმილი გქონდეს აღთქმული _
მიცვალებულებზე არ ეჭვიანობენ.
უბრალოდ, თვალებიდან არ ამოგდიოდეს ის გოგო,
რომელიც იყო შენამდე,
რომელიც იყო ლამაზი,
რომელიც, როგორც გგონია, შენზე ლამაზიც იყო.
ფიქრობდე მასზე და საკურთხს უკეთებდე,
ფიქრობდე მასზე და ყვავილებს რგავდე მისი უშოთველი ძილისთვის,
ხელი არ ახლო მის განჯინას,
მის კარადას,
მის სარკეში არ ჩაიხედო,
უბრალოდ, ადგე და იცხოვრო მის მაგივრად,
უბრალოდ, ადგე და შეიყვარო ის,
საკუთარი თავივით.
 
ისინი არიან ბევრნი,
ისინი ყველგან არიან,
ყოველ შემთხვევაში, მე მათ ყველგან ვხედავ,
მათ გავლილი აქვთ სიყვარულის გაკვეთილები
და მარტივად შეუძლიათ შენი გაოცება,
მე კი ვცხოვრობ ჩემს არეულ სიზმრებში
და ვფიქრობ,
როგორ დავბრუნდე ცხადში ისე,
საკუთარმა ეჭვებმა რომ ვერ დამინახონ.