ამბავი ათასმეერთე ღამიდან, ანუ ანგინა

1.
ზედა თაროს ვერ ვწვდები, დედა,
არადა, ჩემი სანატრელი წიგნები
სწორედ იქ შემოგიწყვია:
მოღუშული კაცის ამბავი, „ბალთაზარ კოსა“,
ცეცხლის პირას მოყოლილი ისტორიები _ „დეკამერონი“,
ზღაპრები რაღატომ გადამალე, დედა,
ღამეების ზღაპრები,
ათას ერთი ღამის,
ათას ერთი ახალი სიყვარული
რატომ შემოგიდია ბოლო თაროზე?
მე ჭკვიანი გოგო ვარ,
შემიძლია, გამოვტოვო აკრძალული ადგილები,
ან უბრალოდ, შენ გითხრა, რომ გამოვტოვე.
შემიძლია, ყველას მოვაჩვენო თავი,
რომ არც აკრძალული ილეთები ვიცი,
სიცხე მაქვს, დედა,
ჭაობისფრად ვახველებ,
ალბათ გაფუჭებული ხასიათის ბრალია,
ალბათ ამ დღეების ბრალია,
რომლებიც არასოდეს მომენატრება.
ბოლო თაროს უნდა მივწვდე, დედა,
სიცხე ისე იწევს მაღლა,
რომ ზღაპრებსა და სიზმრებს შორის ზღვარი
მხოლოდ ჩემს ქუთუთოებზე გადის.
როგორ დავმალო _
ყველაფერი ასე უფრო მარტივია.
 
2.
ჩვენ ასე, ჩუმად სიკვდილი გვჩვევია _
ერთ დღეს ვამბობთ, რომ დავიღალეთ,
ან იქნებ, სკამმა დაკარგა სიმყარე,
მეორე დღეს ვამბობთ,
რომ აჯობებს, დღეს არ ავდგეთ,
თან ვიღიმებით და ვახველებთ,
ვახველებთ და ვიღიმებით.
მესამე დღეს სიკვდილი მოდის.
ჩვენ ასეთი სიკვდილი ვიცით,
უხმო და უპრეტენზიო,
ძირითადად, იანვარში ვკვდებით _
თოვლი ყველაზე კარგად აქრობს ხმებს,
თოვლი ყველაზე კარგად ფარავს საფლავებს.
ჩვენი მოკრძალებული სიკვდილი გენეტიკურია,
ჩვენ არ გვიყვარს ტირილი,
ჩვენ არც დაუსრულებელი ცერემონიები გვიყვარს _
მხოლოდ ყვავილები,
ფერადი ყვავილები,
ყვავილები, რომლებიც აქრობენ დაღლილობას,
ყვავილები, რომლებისგანაც წამლებს ამზადებენ,
ჩვენ გვიყვარს ყვავილები,
რადგან ვიცით,
ისინი,
მხოლოდ ისინი გაგვიწევენ სამსახურს
სიკვდილის შემდეგაც.
 
3.
ჩემი მთავარი დიაგნოზი სიგიჟეა _
შენ ეს ყველაზე კარგად იცი,
და მაინც,
მინიშნავ ათასგვარ წამალს,
რეცეპტებს იგონებ,
მგონი, ავადმყოფობებსაც იგონებ,
ოღონდ არავინ გამოგტეხოს,
რომ ჩემი დიაგნოზი სიგიჟეა.
სხვა რაღა დაგრჩენია, ბავშვობის მეგობარს _
გამვლელებს უღიმოდე,
ჩემს ამოყირავებულს ასწორებდე,
ხელით გეჭიროს ჩემს ყელზე გამობმული თოკი
და განძრევის ნებას არ მაძლევდე,
თავთან მეჯდე ფერადი აბებით,
მიყურებდე და ფიქრობდე ჩემს პირველ სიყვარულზე,
ფიქრობდე, რა უბედური ვიყავი,
მიყურებდე და ჩემს მაგივრადაც ფიქრობდე.
უმადური საქმეა სულით ავადმყოფთან მეგობრობა,
მითუმეტეს, როცა დიაგნოზი
შენ ერთმა იცი.
 
4.
და ამბობს ზღაპარს ჩემკენ დახრილი შაჰრაზადი:
„იწექი მშვიდად,
დაე, მორევივით იტრიალოს შენმა სისხლმა ძარღვებში,
დაე, შენი თმა იყოს ყველა ქარის თავშესაფარი,
იწექი მშვიდად,
როცა სიცხისგან კანი გაგეცრიცება
და სიცარიელე ჩაგიდგება თვალებში,
როცა შენს ტუჩებს ერთადერთი გემო შერჩება,
გემო მარტის ფურისულების,
მაშინ მოვა ის,
შენი გზააბნეული უფლისწული,
მოვა და ერთი,
ერთადერთი კოცნით წაიღებს შენი სხეულიდან
ყველა დარდსა და ავადმყოფობას.
ოღონდ მანამდე
სამი მთა უნდა გადმოიაროს:
სიბრმავე, ეგოიზმი და ამპარტავნება.
შენ კი მშვიდად იწექი მანამდე,
ისე იწექი,
თითქოს მძინარე დაიბადე,
ისე იწექი,
თითქოს არ არსებობს მოლოდინი,
თითქოს არც სიკვდილი არსებობს.“
მე ვუყურებ მას
გაფართოებული თვალებით
და მახსენდება, რომ სიცხე მაქვს
და ჩემი მთავარი დიაგნოზი
მაინც სიგიჟეა.