წითელი პარასკევის ამბავი

დღეს ჩემს დისშვილებს წითელ კვერცხებზე შეავლებინეს ხელი.
დღეს წვიმს, ისე, როგორც ამ დღეს ყოველთვის წვიმდა.
ხვალ საღამოთი ნინო და მაიკო ეკლესიაში წავლენ და დილამდე დარჩებიან იქ.
მე გამახსენდება კარლოს «აღდგომა დასავლეთ საქართველოში».
მე და კარლო არ ვიყავით მეგობრები -
მხოლოდ პოეტები თბილისში.
თბილისი ნელ-ნელა იცლება ნაცნობებისგან
და შენც უკვე ახალ ხალხს ესალმები და ესაუბრები.
ისინი ლაპარაკობენ იმ ქვეყნებზე,
რომლებშიც არასოდეს ყოფილხარ.
ისინი ხანდახან ძალიან კარგები არიან
და შენ გიჩნდება სურვილი, შეიყვარო ისინი გამქრალი ნაცნობებივით,
მაგრამ ვერ ახერხებ ამას.
ხვალ საღამოთი შენც გახვალ ქალაქში და ეკლესიებს ჩაუვლი -
მარხვა არ დაგიცავს,
არც სანთელი დაგინთია,
წითელ პარასკევს იმუშავე და
რამდენიმე ჭიქა წითელი ღვინოც დალიე -
და მაინც გიხარია ეს დღე -
ეს მშვიდი ხალხმრავლობა ქუჩებში,
ეს მშვიდი გუგუნი ზარების,
ეს მშვიდი შეგრძნება საკუთარი ცოდვების,
ეს მშვიდი სევდა გარდასული აღდგომების -
ნინოსთან, შორენასთან...
ეს მშვიდი გამოხედვა გოგონების, ღამის შუქზე,
და ეს მოუსვენარი ძიება ვიღაცის,
რომელიც თითქოს იცი კიდეც, სად უნდა იპოვო.
ჰო, ხვალ საღამოთი ნინო და მაიკო ეკლესიაში წავლენ და დილამდე დარჩებიან იქ.
დილით კი გაზაფხულის ბოლო თვის პირველი დილა დადგება და
უცებ რაღაც ძალიან სევდიანს მიგახვედრებს.
დილით არ გამოეფინებიან ბავშვები და უფროსები
ბუშტებით და ტრანსპარანტებით და დროშებით ქუჩებში.
არ იქროლებენ ველოსიპედები და რადიო მთელს ქალაქს არ
მოჰფენს საზეიმო მარშებს.
დილით ჩემს დისშვილებს გაატეხინებენ წითელ კვერცხებს და
მე კიდევ ერთხელ გამახსენდება კარლოს ლექსი.
დათო დამირეკავს და მომილოცავს. და ალეკო. და ზურა. და შეიძლება სხვებიც.
მერე კი ერთმანეთს ვნახავთ და დავლევთ.
აი, ასე იქნება ყველაფერი, ან დაახლოებით ასე.
ნინო და მაიკო კი ეკლესიაში აუცილებლად წავლენ.