ფინალი

აივანზე გავედი და მოვუკიდე,
ღამის ქუჩის მობეზრებულ სურათს გავყურებ.
არაფერ ახალს აღარ აღძრავს ის უკვე ჩემში.
არაერთხელ დამიწერია ამ ქუჩაში მობორიალე არსებებზე,
შენობებზე, ხეებზე და ელნათურებზე.
ავტობუსს ლექსი მივუძღვენი
(მართალია ბუნიობის იმ ავტობუსს ცისფერი ზოლები ჰქონდა მაშინ,
ახლა კი ყვითელი ავტობუსები დახრიგინებენ,
მაგრამ მერე რა? ვითომ ეს რას ცვლის?),
ერთ დაღლილ-დაქანცულ ავტომობილს კი 
მივუძღვენი საერთოდაც ელეგია,
NIN 101 მახსოვს, იყო სახელი იმ ავტომობილის...
ქარმა დაჰქროლა...
ერთ ლექსში ქარზე შური ვიძიე –
მეტეოროლოგიას მივაკუთვნე და გავმიჯნე პოეზიისგან.
თავი ავწიე... ცა...
ეჰ... ცაში... ცაში, იქ, ცაში, მაღლას მაღლა...
ჩიტუხვში და თვითმფრინავუხვში...
კიდევ, აი, ის: ფანქარი ცაში...
გაიცვითა ცის თემა ჩემში.
ბადრი მთვარე მაიკლ ჯორდანის მიერ ნატყორცნ
სამქულიანს მივამსგავსე ერთ ჰაიკუში...
ვარსკვლავები კიდევ ნამწვავებს.
ნიცშე აჰყურებს ცას და ფიქრობს,
ღმერთი ძალიან ბევრს ეწევა 
და ალბათ მალე მოკვდებაო…...
ამ ფიქრებში სიგარეტიც ჩამეფერფლა.
მოვისროლე და გამახსენდა ადრინდელი ერთი ლექსი,
სიგარეტზე დაწერილი. „სიგარეტი“ – ასევე ერქვა.
იმ აივნიდან, ახლა რომ ვდგავარ,
წვრილ და ყავისფერ ჩინურ სიგარეტს ვეწეოდი –
90-იან სასტიკ წლებში, ლექს „ღამეში“ –
და დავცქეროდი ტროლეიბუსებს, გადატყაულზურგიანებს,
და ფრიალებდა ქალაქის თავზე სევდის ალამი...
მერე ჩვენს კორპუსს მიშენება რომ გაუკეთდა
და მეორე აივანი, უფრო ფართო,
გაჩნდა უკვე ეზოს მხრიდანაც,
ის აივანი ჩემი ცხოვრების ტრაგიკულ სცენად წარმოვიდგინე...
არა, არა, აივანზე დგომითა და ქუჩაში ცქერით
ვერაფერ ახალს ვერ დავწერ და
ჯობს, რომ ისევ სახლში შევბრუნდე.
მაგრამ სახლში რაღაზე ვწერო?
ოთხივე შვილისთვის პერსონალურად მიძღვნილი მაქვს უკვე ლექსი
(ხატიას ორიც კი დავუწერე),
ხოლო ცოლი რამდენჯერ იყო ჩემს ლექსებში, 
ზუსტად ვერც დავთვლი.
დედაჩემი?.. „დედა ნისლში“  – ძალიან მიყვარს,
მუხათწყაროდან რომ გაიპარა,
და რომ ვეძებდი...
ეჰ, მაინც შევალ, 
იქნებ რამე საინტერესო ნივთს მოვკრა თვალი
და ამ ნივთმა გააღვივოს
პოეტური ნაპერწკალი, ჩამქრალი ჩემში.
კარი გავაღე და შევედი.
აი,
აი სახლი,
აი სახლი ჩემი,
პატარა – დედამიწასავით...
სათამაშოები პიანინოს თავზე ჩურჩულებენ...
კედლებზე მეგობრების ნახატებით...
კედლები... 
„ადამიანებს სჭირდებათ კედლები“... – რა ძველი ლექსია,
დიდი ხანია არც გამხსენებია...
დედაჩემი კარადასთან მიმჯდარა და ტანსაცმელს კეცავს...
ბავშვების კაბები, შორტები თუ მაისურები...
ეჰ, იმოდენა „ტანსაცმლის ოდა“ მაქვს დაწერილი,
შარვლებსა და რეიტუზებში ქექვას აზრი აღარ ექნება,
მუზას იქ უკვე ვეღარ ვიპოვი... 
და საერთოდ, ღმერთო ჩემო, რა გზას დავადგე?..
შტეფსელი რომ შტეფსელია, 
იმაზეც კი დამიწერია...
ვივახშმოთო, მეძახიან.
„შორი პური“... პურს მიჭრის ცოლი,
ჩაის მისხამს ფაიფურის ჭიქაში და მახსენდება
ფაიფურის თვისებები, აღწერილი ერთგან ჩემს მიერ.
ხვალისათვის ფული არ გვაქვსო. არ გვაქვს, მაგრამ
რომ არა გვაქვს, ის ფული ხომ სილამაზით
ერთხელ ფეხმძიმე ცოლს შევადარე...
მგონი აჯობებს სუყველაფერს გავერიდო,
საკუთარ თავს ჩავუღრმავდე და მასზე ვწერო.
დავაპირე ასეც მოქცევა, მაგრამ უცებ გამახსენდა
მთლად ლექსი „შოთა იათაშვილი“ რომ მაქვს შეთხზული...
სარკე?..
სარკეზე ნეტა რამე დამიწერია?..
ვერ ვიხსენებ.
იმედი მომეცა. სარკისაკენ გავემართე...
აჰ, როგორ არა!.. დამიწერია.
სარკის წინ ვდგავარ,
სამართებელი მიჭირავს ხელში და აღარ მახსოვს,
წინა ჯერზე რა ვქენი, თავი მოვიკალი თუ
მხოლოდ წვერი გავიპარსე...
გული ჩამწყდა.
შუა ოთახში გავქვავდი და
გამწარებული ვფიქრობ,
ასე რანაირად მოვახერხე,
რომ საკუთარ პოეზიას
გასაქანი არ დავუტოვე...
ვდგავარ და ვფიქრობ... 
ვფიქრობ და ვდგავარ... 
სტრიქონებად გადაქცეულმა სახლის ნივთებმა,
ოჯახის წევრებმა,
ავტობუსებმა, მანქანებმა ქუჩებში თუ
ცამ, მთვარემ და ვარსკვლავებმა
ერთდროულად გუდა-ნაბადი აიკრეს და სუყველანი
ერთ წიგნში შეცვივდნენ თავპირისმტვრევით
და ადგილები დაიკავეს...
აი, თვით „შოთა იათაშვილიც“ კი წიგნში შევიდა...
ფიქრიც წყდება...
ვაკუუმი ალბათ ეს არის...
ან სიკვდილი...
თუმცა სიკვდილზე ბევრი ლექსი მაქვს დაწერილი
და შტეფსელებთან, მანქანებთან, ვარსკვლავებთან
და ჩემს ცოლ-შვილთან ერთად ალბათ
ისიც, აი, იმ წიგნშია...
მაგრამ, მგონი...  მგონი არა...
ვიღაც მიღიმის ეშმაკურად... და მეუბნება:
ის სიკვდილი არასწორი,
არასწორად აღწერილი სიკვდილი იყო
და ამიტომაც შევიდა წიგნში,
ნამდვილ სიკვდილს კი, მოიცადე,           
ნახავ ახლავე...