მისვლა

მეგობრის კარზე ვაკაკუნებდით.
ნაცნობ თეთრ კარზე.
კარს ეწერა: ზაზა თვა ძე
ნეტა ადრეც ასე იყო?
ვფიქრობდით და ვაკაკუნებდით…
ველოდით, რომ ვიღაც უცხო გამოვიდოდა,
და ვეტყოდით:
ჩვენ აქ მოვედით,
შემოგვიშვი,
ერთი წუთით შემოგვიშვი,
ვიცით, რომ აქ ყველაფერი შეიცვალა,
რომ შეთეთრდა კედლები და
გაიტანეს ძველი ავეჯი,
რომ ვერაფერს,
ჩვენთვის ძვირფასს,
აქ ვერ ვიპოვით,
ვიცით, რომ ეს
უკვე აღარ არის სახლი
თვა ძის,
მაგრამ,
მაინც,
მთვრალებს,
ახლა,
ჩვენ აქ მოგვინდა,
და ნაცნობი და მორყეული
კიბეები ამოვიარეთ
რყევა-რყევით
და დავდექით თეთრ თვა ძესთან
და ვაკაკუნეთ,
და არავინ რომ არ გამოვიდა

ის დაჯდა იქვე, აივანზე,
ბევრი იტირა,
მე კი ვიდექი და ვფიქრობდი:
ნეტა ადრეც ასე ეწერა?