ჰურაიდა ვარადას

ოჯალეში დეკემბრის მზეს ბოლო სხივს პარავდა
ხვიჩა ბაბუ იმ ზამთარს ვენახს აღარ ბარავდა,
ალბათ გრძნობდა რომ იყო მისთვის ბოლო კალანდა.
თუთა ბებო მაგრობდა, ცრემლს თავშალში მალავდა,

ამოიღო სკივრიდან საქორწილო კაბადა უთხრა ბაბუს,
თოლგეე, შენი მსგავსი სად არის, ბიჭო, ისე მიყვარდი,
მზეჭაბუკის სადარი, ბედნიერი ვიყავი, ბნელში შენი მხილველი
შენგან ნაამბორევ ხატს მე ვკოცნიდი პირველი.

მოიმღერდა ტეხური, ჰურაიდა ვარადას,
ბებიას და ბაბუას სიყვარულის ბალადას.
წუთისოფლად ვინ არის, მუგამ გაუჭირველი,
მოკვდომია ოდესღაც ბაბუს ცოლი პირველი,

თურმე ეკა რქმევია, ყმაწვილს განუსვენია,
მასზე სიტყვა ბაბუას, არასდროს დასცდენია.
სამოცი წლის მანძილზე ეგოთ ერთი ჭილოფი,
იყო თუთა ბებოსთან ბაბუ სიამტკბილობით,

მოიმღერდა თეხური, ჰურაიდა ვარადას,
ბაბუას და ბებიას სიყვარულის ბალადას,
დილით განუსვენია, ვეღარ უკალანდია,
ჯალაბმა და სოფელმა ბაბუ შეიცხადია,

თვალი ვკიდე ბებიას იდგა გაქვავებული,
სიტყვა დაუცდენელი თითქოს გაავებული,
დამიმარტოხელადა უცებ დასცდა ჩივილი,
არ ეკუთნის შენს ბაბუს, შვილო ჩემგან ტირილი,

ჩემს მკლავებში დალია სული, გულქვა როდივარ,
მაგრამ ბოლო სიტყვები ეს თქვა, ეკა მოვდივარ.
მოიმღერდა ტეხური, ჰურაიდა ვარადას,
ბაბუას და ბებიას სიყვარულის ბალადას.