ვერხვი
ვაჰმე, რა საბრალო არი ია, მოსული მთაზედა! ბეჩავს დააზრობს სიცივე, ან ელვას დაჰკრავს თავზედა; ღმერთს მიუცია საწყლისად მოკლე სიცოცხლის ჟამია, ქვეყნისა მისგან შვენება ერთი ბეჩავი წამია. ია დაიწყებს კდომასა, დაიქვითინებს: “ვაჰმეო! თუ გამაჩინე, უფალო, დიდი დღე რად არ მამეო?”
წყარო: wikisource.org
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
0 კომენტარი