ერთხელც იქნება, მოვკვდები

ერთხელც იქნება, მოვკვდები,
 მივებარები მიწასა, _
 გულსა და გრძნობას შაურევ
 ცივის სამარის ქვიშასა...
 ჩემს გულსა დაეხვევიან
 გაშმაგებულნი ჭიანი,
 ვეღარას მიშველს ქვითინით
 ჩემი ლამაზი თმიანი,
 ტყუილად აშფოთდებიან
 ჩემნი წაწალნი იანი.
 ამაოდ ჩამოსხდებიან
 ციდამ ვარსკვლავნი ბარადა,
 ასტეხს გლოვა-ზარს მდინარე,
 მაღლით მომხტომი ჩქარადა,
 მოსქდება კლდისა ნაპრალი,
 ჩაიჭედება ჭალადა...
 ვაჰმე, მათ ვეღარა ვნახავ
 გადაქცეული მკვდარადა.