სისხლის ძიება (თავი მეთევქსმეტე)

ბალღები შემოჰხვევიან,

შესჩერებიან ქიჩირსა.

ასლანის ორი ვაჟიცა

გვერდითა დგანან მის პირსა.

ცეცხლი კი უფრო გაჩაღდა,

ალი ალსა სცემს, ტრიალებს.

საზარი სანახავია, –

სიკვდილის ბრჯღალი ტრიალებს.

„აი, ბიჭობაც ეს არი!“ –

კვლავ დაიძახა მხედარმა,

იღლიას სათითაოდა

ბალღები იკრა მჭეხარმა,

არა ამაოდ მომთქომმა,

არ უსაფუძვლოდ მკვეხარმა.

„აი, ბიჭობა, ნახეო!“ –

და დაიღუპა ცეცხლშია

სამის სულდგმულის სახეო.

ამითი როდი გათავდა

ამ ცეცხლის ზღვასთან ომია.

ქალი გადმოხტა გროვიდან,

ციდან მოსული მგონია,

ისიც თან მიჰყვა ქიჩირსა,

თქვეს: „ეგ დემურის ცოლია!“

ცოცხალ-მკვდრად დარჩა ასლანი,

გაშტერებულა დუნია:

სულს ჰხუთავს, ბუნებას ჰშხამავს

ცეცხლში დამწვართა სუნია.