ვიცანი, ღმერთო, სამყარო
(სიმღერა) ვიცანი, ღმერთო, სამყარო, - ეს შენი დანაბადები, - იმისი ავლა-დიდება და შიგ საგძალი ნადები; მბოჭავს, არ მათავისუფლებს გარს შემორტყმული ბარდები; დღეს გულსაცა სწვავს, კუჭსაცა გუშინ ნაჭამი ქადები. რად გვინდა, ნეტავ, სიცოცხლე, ეს ამოდენა ამბები, თავში სიცილი, მოლხენა, ბოლოს - ვაი და დარდები! განგების სათამაშოდა, გასართობად ვართ გამხდრები; ერთია, თუნდა ჩვენ ვიყვნეთ და თუნდ მინდვრის თაგვები: გავერანდება ერთხელაც ტურფად შემკული ბაღები, ჩამოინგრევა დარბაზი და სრა-სახლების თაღები; ცრემლს დაუწყებენ ფრქვევასა დღეს მოლხინარი ბალღები. ამას ბჭობს, ვისც აბარია განგების ბჭეთა საღები. ასეა, ვიცით კარგადა, ამ წუთისოფლის თვისება, ვერაფერს ვიზამთ ომითა, არას გვიშველის გინება, ქრთამი და ხვეწნა-მუდარა, ხმალ-ზარბაზნების ღირება, დიდი ჭკვა, გამოცდილება, ქველობის გამოჩინება. განგების გასართობნი ვართ ჩვენის ჭირით და ლხინითა, ამის მეტს ვერ თუ შესძლებდა, ღმერთმა ინება იმითა - დაგვღალოს, ოფლი გვადინოს, მერე გაგვაძღოს ძილითა, რომ ბოლოს სიტკბო ვიგემოთ გამსჭვალულებმა ჭირითა. ალბათ, ასე სჯობს, ჩვენ ვცდებით. ვერ ვსაზღვრავთ ჩვენის ტვინითა იმას, რაც წარმოსდინდება სიწმინდის ჭურჭლის პირითა!
© POETRY.GE 2013 - 2024
@ კონტაქტი
0 კომენტარი