მრწამს, მარად მიწამებია
მრწამს, მარად მიწამებია მუდმივ სიცოცხლე სულისა, კარგისა, ქვეყნის მოყვარის, ქვეყნის ბედისგან წყლულისა. მრწამს, ფერფლნი კარგის გულისა ქარმ რო გაფანტოს ხმელადა, თითოში მაინც ენთება ტიალ-სურვილი ცხელადა, - ავის მჩაგრავად, კეთილის მუდამ იქნება მცველადა; ბეჩავის, გაჭირებულის მომხმარედ, მეშვლად, მხსნელადა. კარგს გულს არა ჰკლავს ბუნება, თან დააქვს ძველის-ძველადა!