სისხლის ძიება (თავი მერვე)

იმ ღამეს დარბაზს ასლანი

სამავნეოსვე ჰფიქრობდა,

დემურის მოუსვლელობას,

ცოტა არ იყოს, ჰკვირობდა.

ბოლოს მოიხმო მსახური,

ჰკითხა სადარდო გულისა,

ჰკითხა ამბავი წარბშეკვრით

კაცისა დაკარგულისა.

-ამბავი სწორად შევიტყე,

სხვა მოწამენიც არიან:

კვირას მოსულა დემური,

გაუმარჯვნია ძალიან.

მაგრამ ვერ გნახა, ბატონო,

რადგან ჯერ არა სცალიან.

– გაუმარჯვნია? ქიჩირბე

მართლა მოუკლავს დემურსა?

– სწორეა, რჯულს გეფიცებით,

თქვენგან ნუ მნახვენ გვემულსა.

– თუ მართალს ამბობ, ამ საათს

თავს ჰნახავ პატივცემულსა. –

ასლანი მუჭით ოქროსა

ჯიბიდან აძლევს მონასა.

– რაღა სჯობ, ჩქარა მოვიდეს,

ვერცხლის და ოქროს შოვნასა!

რაც მას აღვუთქვი, სულ მივცემ,

არ ვუღალატებ ხსოვნასა.

– საქმე სხვაფრივა, ბატონო,

მიბრძანებთ? – გეტყვით წმინდადა.

დემურის ცოლსა მის მოკვლა

გულს შესწდომია ფინთადა, –

ქიჩირბეს ხელი წაუღავ

და გაპარულა ბნელაში.

დემური დილას წავიდა,

ხანს ჰლევს ცოლისა ძევაში.

დიაცის ფიქრი წყეულ არს,

ვინ შევა იმის კვლევაში!

– ეგ სხვა საქმეა, მაგრამა

ვეჭვობ, თუ შესძლო საცადი.

ძნელია, ბრიყვო, მის მოკვლა!

მრავალ ჭირს არის ნახადი.