* * * ვიდექით დიდხანს, ასე უბრები,

ვიდექით დიდხანს, ასე უბრები,
შემოსაზღვრულნი საკუთარ უჯრით,
შემოდგომასთან გასაუბრების
ცივი ნალექი ეკიდა ხურჯინს.

და ირხეოდა ის დღე ისევე,
როგორც უფსკრულზე გაბმული ძაფი,
თითქოს თვალებში მედგა სისველე,
ჯერ გაუშლელი სიტყვის და აფრის.