ლუკა კუხიანიძე

მწერალი, პოეტი, დრამატურგი

0 1855

"სუნთქვა. ცალი ფილტივთ". ამონარიდი 2


კარში ის გოგო შემოვიდა, რომელსაც ნიკო არ იცნობდა.
- მოდი, - უთხრა ნიკომ. გოგო მაგიდამდე ფეხისთრევით მივიდა. ნიკომ ანიშნა დამჯდარიყო.
- რა გქვია?
- მარია. - უთხრა გოგომ.
- დაუმთავრებელს ჰგავს.
- რა?
- შენი სახელი.
- ჰო.
მარია ლაპარაკობდა და მხოლოდ ტუჩებს ამოძრავებდა. იჯდა დიდი ქურთუკით და გრძელი კაბით, მანჟეტები მკლავებზე უჭერდა.
- რა გაწუხებს? - ჰკითხა ნიკომ.
- შენ ეს არ გაინტერესებს!
- მაშინ არც გკითხავდი!
- მაშინ ვერც აქ იმუშავებდი!
- მართლა მაინტერესებს...
- რა?
- რა გაწუხებს?
- რისთვის?
- რათა დაგეხმარო.
- მე ვერ დაგეხმარები.
- რატომ?!
- ეს შეუძლებელია.
- შეუძლებელი არაფერია.
- ფუ! - თქვა მარიამ, - სრული სისულელე.
- სიყვარული?
- უსიყვარულობა! - სწრაფად უპასუხა მარიამ.
- არ იდარდო, - თან ინტერესიც შეუნელდა ნიკოს და სკამზე გადაწვა, - ეს ყველას აწუხებს, - განაგრძო, - ოდესმე შეხვდები ისეთს, ვისაც შენი თვალები შეუყვარდება... თვალებში, სადაც თავის თვალებით შენს სულს შეეხება. დაახვედრე იქ სისუფთავე.
- მაგრამ არ უყვარდებათ მსუქანი გოგოს თვალები.
- როგორ არა, - გაუკვირდა ნიკოს, თან კი მიხვდა... - ნუ მისტირი იმ სიყვარულს, რომელიც დამთავრდა, იბედნიერე, შენ ხომ სიყალბეს დაეხსენი. უყვარდებათ, ოღონდ მხოლოდ ნამდვილი სიყვარულით. შენი შეყვარება ყალბად შეუძლებელია... აუცილებლად უყვარდებათ, მხოლოდ ნამდვილი სიყვარულით... სხვანაირად ვერა, ვერ უყვარდებათ...
თან უღიმოდა...
კომენტარები (0)