ლუკა კუხიანიძე
მწერალი, პოეტი, დრამატურგი
"სუნთქვა. ცალი ფილტივთ". ამონარიდი 2
კარში ის გოგო შემოვიდა, რომელსაც ნიკო არ იცნობდა. - მოდი, - უთხრა ნიკომ. გოგო მაგიდამდე ფეხისთრევით მივიდა. ნიკომ ანიშნა დამჯდარიყო. - რა გქვია? - მარია. - უთხრა გოგომ. - დაუმთავრებელს ჰგავს. - რა? - შენი სახელი. - ჰო. მარია ლაპარაკობდა და მხოლოდ ტუჩებს ამოძრავებდა. იჯდა დიდი ქურთუკით და გრძელი კაბით, მანჟეტები მკლავებზე უჭერდა. - რა გაწუხებს? - ჰკითხა ნიკომ. - შენ ეს არ გაინტერესებს! - მაშინ არც გკითხავდი! - მაშინ ვერც აქ იმუშავებდი! - მართლა მაინტერესებს... - რა? - რა გაწუხებს? - რისთვის? - რათა დაგეხმარო. - მე ვერ დაგეხმარები. - რატომ?! - ეს შეუძლებელია. - შეუძლებელი არაფერია. - ფუ! - თქვა მარიამ, - სრული სისულელე. - სიყვარული? - უსიყვარულობა! - სწრაფად უპასუხა მარიამ. - არ იდარდო, - თან ინტერესიც შეუნელდა ნიკოს და სკამზე გადაწვა, - ეს ყველას აწუხებს, - განაგრძო, - ოდესმე შეხვდები ისეთს, ვისაც შენი თვალები შეუყვარდება... თვალებში, სადაც თავის თვალებით შენს სულს შეეხება. დაახვედრე იქ სისუფთავე. - მაგრამ არ უყვარდებათ მსუქანი გოგოს თვალები. - როგორ არა, - გაუკვირდა ნიკოს, თან კი მიხვდა... - ნუ მისტირი იმ სიყვარულს, რომელიც დამთავრდა, იბედნიერე, შენ ხომ სიყალბეს დაეხსენი. უყვარდებათ, ოღონდ მხოლოდ ნამდვილი სიყვარულით. შენი შეყვარება ყალბად შეუძლებელია... აუცილებლად უყვარდებათ, მხოლოდ ნამდვილი სიყვარულით... სხვანაირად ვერა, ვერ უყვარდებათ... თან უღიმოდა...