მახსენდება რატომღაც

ნაბოკოვის ლოლიტა, ანაბელ ლი ედგარის,
მახსენდება რატომღაც, სიყვარული მედგარი,
ეტლით, რომ იარება ფეხებზევერშემდგარი.

ბოროტების ყვავილებს, აკეთილებს ბოდლერი,
მალბოროთი გულიდან დარდი წამობოლდები,
მზიდან არ დამაძინებს მთვარის წამობოდვები.

გიგიგილიოტინეს შენი თავი შენიე...
ლედი ბენქსის კალთაში გისვამ გი-ჯენ-შენიე.
და სიკვდილის ჯინაზე ტიტა გიჟენშენიე.